(Banden)spanning in Zolder

Tijdens de derde IDM-ronde in het Belgische Zolder zit het even niet mee voor Team Dutch Comfort Houses. Het mooie kwalificatieresultaat kan helaas niet omgezet worden naar aansprekend succes in de races. In de eerste race komt de pechduivel op bezoek en een enerverende tweede race eindigt in de laatste ronde in een anticlimax.

Trainingen

In de drie vrije trainingen op vrijdag zit Pepijn er vanaf het begin goed bij. Met aan het eind van de dag de 7^e tijd op de klok, geeft dat veel vertrouwen voor de kwalificaties op zaterdag. Het gaat lekker en Pepijn heeft het gevoel dat het nog wel een tandje harder kan. En dat moet ook als je vooraan mee wilt doen.

Met een verbetering van ruim een halve seconde nestelt Pepijn zich na de eerste sessie vooralsnog op P5. Het zit echter heel dicht bij elkaar. De eerste drie staan iets verder los, maar de mannen op de posities vier tot en met zeven zitten binnen vijf honderdste! Dat belooft wat voor de tweede sessie. Door de hogere asfalttemperatuur zijn er in eerste instantie niet veel rijders die aan een verbetering van hun tijd komen. Pepijn weet er wel een tiende van af te rijden en staat met deze rondetijd vrijwel de gehele sessie op P4. In de laatste minuut weet Stefan Kerschbaumer er echter net onder door te duiken en neemt in zijn slipstream teamgenoot Daniel Kartheininger mee. Dit betekent dat Pepijn wordt verwezen naar P6. Da’s even balen, maar een plaats op de tweede rij is gewoon goed en in de wetenschap dat Pepijn een prima start in huis heeft, kijken we vol spanning uit naar de races op zondag.

Raceday

Met de start gaat het inderdaad goed en bij de eerste doorkomst zit Pepijn achter Kerschbaumer op de vijfde positie. Het veld zit nog dicht bij elkaar en natuurlijk wordt er vanaf het begin geknokt voor elke positie. Pepijn is normaal gesproken, doordat hij heel laat remt, voor zijn opponenten niet makkelijk in te halen. Hij weet zich als het ware altijd goed ‘breed’ te maken. Dan valt het toch een beetje tegen als binnen een paar ronden achtereenvolgens  Jan Halbich, Dominic Schmitter, Toni Finsterbusch en Kartheininger hem voorbij steken. Ook de enorm wisselende rondetijden geven wel wat reden tot zorg en we zien ook veel beweging in de motor bij het uitkomen van de bochten. Wat is er aan de hand? Dat is voor ons vanuit de pits en/of vanaf de tribune lastig inschatten, maar het is overduidelijk dat het niet oké is. Pepijn weet wel de negende positie vast te houden, want Lucy Glöckner dringt niet echt aan. Tegen het eind van de race krijgt hij zelfs Toni Finsterbusch nog weer in het vizier, maar een echte aanval op P8 zit er niet meer in.

Na afloop zijn we natuurlijk razend benieuwd naar Pepijn’s verhaal: “Ik snap er echt helemaal niets van. De achterband heeft totaal geen grip en de motor pompt als een gek. Ik voel me net een rodeorijder op een dolle stier. Het scheelde niet veel of ik was er met een highsider afgevlogen; ik landde met geluk weer op de motor, maar wel met beide benen aan een kant. Poeh, het is een wonder dat ik nog negende ben geworden.“

Voor het team dus werk aan de winkel om uit te zoeken wat er aan de hand is. Na de goede resultaten uit de training is de afstelling niet dusdanig veranderd, dat het in de wedstrijd compleet anders aan kan voelen. Alle data worden gecheckt en settingen nagemeten, maar alles staat goed. Dan komt de aap uit de mouw; de oorzaak is een langzaam leeglopende achterband. De pechduivel heeft ons flink te pakken gehad, maar we weten nu in ieder geval waar het aan ligt.

Race 2

Na de pech in de eerste race, zal het je niet verbazen dat Pepijn er ’s middags op gebrand is om van voren mee te doen. En dat maakt ‘ie waar, want na wat schermutselingen bij de start pakt hij de goede lijn en komt als tweede door. Kopman Bastien Mackels loopt iets weg en Pepijn heeft in zijn kielzog Kartheininger, Kerschbaumer, Schmitter en Finsterbusch. Tot halverwege lukt het om de tweede plaats vast te houden, dan moet hij zijn meerdere erkennen in Kerschbaumer. Ook de Oekraïner Ilya Mikalchyk, die een slechte start had, vindt aansluiting en dringt aan bij Pepijn om de derde plaats over te nemen. Mikalchyk maakt echter een fout bij het aanremmen van de Jacky Ickx bocht, de laatste chicane voor start-finish, en komt weer op achterstand.

Wat in de resterende acht ronden volgt is een enerverend gevecht om de derde plaats met Kartheininger en Finsterbusch. Na een aantal positiewisselingen ligt Pepijn met nog twee ronden te gaan op de vijfde plaats. Het trio zit echter zo dicht bij elkaar, dat een podiumplaats zeker nog mogelijk is. Het ziet er naar uit dat de al genoemde Jacky Ickx bocht, vergelijkbaar met de Geert Timmer bocht in Assen, scherprechter wordt. Zover komt het niet. Bij het ingaan van de laatste ronde gaat Finsterbusch in de fout en gaat wijd in de eerste bocht. Pepijn denkt dit is mijn kans en zet hem er aan de binnenkant tussen. Finsterbusch stuurt echter ook weer naar binnen en raakt Pepijn. Die raakt uit balans, schuift onderuit en neemt Finsterbusch in zijn val mee de grindbak in. Dat is wel even een anticlimax. In de laatste ronde, met zicht op een mooie positie, over en uit.

Pepijn: “Ik moest gewoon dat gaatje induiken. Ik had er ook achter kunnen blijven, maar dan had ik mijzelf naderhand verweten, dat ik het niet had geprobeerd. Tuurlijk is het jammer dat het dan eindigt in de grindbak, maar ik ging voor het podium. Ik heb er geen spijt van en in ieder geval dit weekend laten zien dat ik mee kan doen in de top 5.

Nu op naar de Schleizer Dreieck, of zoals de Duitsers zeggen: der ältesten Naturrennstrecke Deutschlands. Daar staat de vierde IDM-ronde op het programma in het laatste weekend van juli. Hier proef je nog de sfeer van het vroegere Oost-Duitsland en ervaar je het enthousiasme van de vele motorsportliefhebbers. Dus heb je nog geen vakantie bestemming, dan is een weekendje Schleiz zeker de moeite waard. Hier kan zelfs nog naast het circuit gekampeerd worden. Wie weet tot ziens in Schleiz, gelegen in de deelstaat Thüringen.